Kendini Bu Kadar Öne Atma

D erdi annem hep. Hayatında birçok şey yaşamış ve görmüş. Bazen kendini de ortaya atmış sanırsam. Ağzı yanmış olacak ki bana da nasihat veriyor. Ama illa ki bu bencilce sözü çoğumuz işitmişizdir.

      Yaşadığımız ülkenin adı Türkiye. Ve birçoğumuz hayatına “en yakınlarından” kazık yiyerek başlıyor. Dile gelmiş veya gelmeye çekinmiş birsürü kazık. Hep bizim zararlı çıktığımız, iyi niyetimizin illa ki birilieri tarafından suistimal edildiği kazıklar.

      Bakıyoruz ki herkes aslında bir kazık yiyor. E kazık atmayı öğrenen de cabası. E nerde bu herifler? Nasıl ki “eşcinseller her yerde!” ise kazıkçılar da her yerde oluyor. Böyle olunca hedef olmamak adına insan kendini ger çekiyor ve güvence altına alıyor. Peki güvence altında da ne oluyor?

      Hep bir korku hali mevcut, lafını söyleyememe, başına geleceklerinden korkma… Hepimiz böyle olduğunu biliyoruz. Diktatörler de öyle. En ufak bir isyana karşı insanların korktukları şeyleri göstererek iyice kendilerine bağlıyorlar. Böylece “katlanma” duyumuz gelişiyor. Herkesin ağzında “öyle ama ne yapalım?” Hakkını savun, hak savunalım demeye kalmadan önce içlerindeki gazı boşaltıyorlar, daha sonra da bu kişi hala hak aramaya devam ediyorsa, bir güzel KORUYORLAR. Aman öne çıkma bu kadar, aman gözönünden uzak dur, aman hedef olma bak başına kötü şeyler gelir.

      Böylece kısırdöngü bir hayatın içinde stres kankamızla birlikte bir güzel çöküyoruz. Evet, çöküyoruz. Yaşlanmak ne münasebet? Yaş alıp olgunlaştığımızı da nereden çıkardınız? Şehir efsanesi onlar hep. Kim yaş aldıkça olgunlaşmış söyler misiniz bana?

      LGBTİ aktivizminde de bizlerin en çok korktuğu şey “ifşa olmak”. Ortalığa bu kadar atlarsak REZİL OLURMUŞMUŞUZ! Elimizdeki “haklarımız” da(ne hakkı ya) gidiveririmiş. Katillere potansiyel hedef olurmuşuz. Katillerin diktatörlüğünde yaşamaya devam, kalaşnikoflara bir selam. Önce kendimize dikkat etmek gerekirmiş. Toplumun bazı hassasiyetleri varmışmış, cinsel kimliklerin haklarını ve çeşitliliğini savunmak RİSK ALMAK imiş. Hatta ve hatta hem doğuştan hasta, hem de elimizde olmayan bir sebep(!)ten ötürü günahkarmışız. Ay bir de sapıklığımız varmış tabi. Böylesine ucube(!)ler neden atarlar ki kendilerini ORTALIĞA!

      Kısacası insanlıktan bahsetmek, haksızlığa direnmek yem olmakmış. İnsanlarımız kendi bencilliklerini yaşamaya devam ederken mutlu olduklarını zannederlermiş, ÇÜNKÜ etliye sütlüye karışmayınca güvende olurlarmış. Zulüm neymiş ki, atalarımız daha beterini yaşamışlar, neden halimize şükretmiyormuşuz? Ha bu tipler bu arada yan sokağında bir “travesti” öldürülse film izlemekten ruhu bile duymaz, şans eseri duysa vereceği tepkiyi tahmin etmek oldukça zor.

Ne yaşıyorsak korkaklığımıza müstehak. Kendimizi ifade etmek bile tehlikeli çünkü.